Iraultza handia zaintzea

Gure emozioen, pentsamenduen eta arrazoiketaren funtzionamenduan zailtasunak izatea da normalena.
Baina besteen beharra dugu, haien onarpenarena, haien maitasunarena, haien zaintzarena, gure zailtasunak oztopo izan ez daitezen. Inguruko pertsonek ni naizen bezala onartzen nautenean, Huntingtongo Korea ere ez da ni isolatzeko arrazoia. Maitasuna sortzailea da, nire zailtasunek sortzen dituzten konplikazioak errazteko moduak bilatuko ditu. Ez naiz ari pasiboki gelditzeaz beste bat mobilizatu arte (zaintzaile nagusiak emakumeak izan baitira). Zailtasunak onartzeaz ari naiz. Eta ditugun materialekin eraikitzeko ahalegina. Erabili eta botatzearen gizartean, konpontzea iraultza da.
Instagramen irribarrearen gizartean, gorputz itxuragabea zaintzen duen eskuak ez du lekurik. Landako turista hori bezalakoa da, simaur usainak gogaitzen duena.
Simaurrak fruitua ematen laguntzen dio lurrari. Zaintzak aukera berriak aurkitzen laguntzen digu.
Berehalako errentagarritasunak, bitartekoei erreparatu gabe helburuen araberako kudeaketak, inguratzen gaituen edertasuna aurkitzea eragozten digu.
Ditugun gaitasunak eta sor ditzakegun aukerak eskertu.
Eskerrak ematea inguruan dugun guztiagatik, ura eskuratzeko erraztasunengatik, argiagatik, tenperatura egokiagatik, ura lortzeko baliabideengatik.
Eskerrak eman ongizatea ematen diguten pertsonei, garbitzen duten pertsonei, garraiobideak gidatzen dituztenei, elikagaiak hurbiltzen dizkigutenei, gure osasuna zaintzen dutenei… Gure ongizatearen atzean dauden hainbeste eta hainbat pertsona.
Eskerrak eman naturari, gure biziraupenerako ezinbestekoa den aire garbiaz hornitzen gaituelako.
Pertsona guztiok zaindu dezakegu, gurpil-aulki bati lotuta dagoen pertsona horrek irribarre egin diezaguke, beharrezko zainketak ematen lagun diezaguke.
Eskizofrenia duen pertsona, ondo zainduta, bere aletxoa eman dezakeena.
Pertsona guztiok behar ditugu zaintza, atsedena, giro lasaia, atsegina, leku seguru bat dagoela sentitzea aukera berriak aurkitzeko.
Baina ezin gara bakarrik bizi. Robinson Crusoeri utzi genion hori. Bere ingurua behatzean aukerak aurkituz joan zen. Egunerokotasunean ditugun onura guztiak aurkitzea leku berrietarako katapulta bat da.
Baina ezin gara bakarrik bizi.
Gizakiok beste gizaki batzuk behar ditugu bizitzeko, aurrera egiteko.
Isolamenduaren zain gaudenean, patologiak larriagotu egiten dira. Isolamendua bera da patologia handia. Esango dutenaren iruditik bizitzearen isolamendua, marketina, ongietorria. Eguneroko errealitate konkretuaren parte den muga urruntzen eta ukatzen digutela.
Eta egoera horretan, Bizitegik bere ekarpena egiten du, baztertutako pertsonentzako bizigune bat eskainiz, hainbat arrazoirengatik, baina, funtsean, giza sarerik gabe geratzera eraman duen osasun mentaleko arazo batengatik, horiek zaintzen ez jakiteagatik.

Egongelatik angelu ilunean
Bere jabea agian ahaztuta
Isila eta hautsez estalia zegoen harpa.
Zenbat nota egiten zuen lo bere soketan!
Esku zuriaren zain
Erauzten jakin dezala!

Zorionez, ez gara bakarrak, ezta onenak ere, eta hori albiste ona da.

Josefina Fernández. Psikologoa Bizitegin.