Aporofobia. Pobre izatearen gizarte-delitua.

Gure gizarteetako eraldaketa-esentzia bizirik mantentzen duen elementuetako bat esanahi berriak berrikusi eta sortzeko gaitasuna da. Gure errealitateei atxikitako imaginarioak ezartzeko aukera ematen digute, baita gure gizarteek bizi duten gizatasunik ezari buruzko hausnarketa sakonetan sakontzeko ere, “aporofobia” terminoaren kasuan  gertatzen den bezala.

“Aporofobia” hitza grekozko A-porosetik (baliabiderik gabea, pobrea) eta fobotik (beldurra, arbuioa) dator, eta pobrezia-egoeran dauden pertsonei beldurra edo arbuioa aipatzen du. 90eko hamarkadan sortu zuen Adela Cortina filosofoak, eta hark azaldu du zeinen garrantzitsua den mundu mailako ugaritzearen jatorria zehaztea kultura-talde jakin batzuekiko gorroto- eta bazterketa-diskurtso politikoetan.

Une honetan, eskuin muturreko diskurtso politikoak pertsona migratzaileengana zuzentzen dira, eta gizartearentzako mehatxu sozial eta ekonomiko gisa adierazten dituzte. Kasu honetan, merezi du nabarmentzea horrelako mezuak berriro agertzeak klase sozial ertainaren zati bat mobilizatzea ekarri duela, eta klase hori “haiek edo gu” dikotomia arriskutsuan sartu dela.

Azpimarratu behar da aporofobia politikan agertzea hertsiki lotuta dagoela argudio etikoen gabeziarekin eta talde ahulekiko aurreiritziak sortzean oinarritutako etsaiak sortzeko estrategiarekin.

Errealitateak aldatzen jarraitzen du, semantika berri bat agertzeak gure orain eta geroari buruz hausnartzea eta jardutea ahalbidetuko digu. Adela Cortinak berak dioenez, “Gauzek izendatzeko hitzik ez dutenean, horiek ez dira giza munduaren zati”, eta hori, ziur aski, gure hurrengo erronketako batekin lotuta dago: Gure guztion etxea gizatiartzea.

Azkenik, eta aporofobia terminoaren garrantzia nabarmentzeko, esanahia hartzen du errealitate bat adierazten laguntzeagatik, baina, batez ere, errealitate hori bera ere eraldatzeko gaitasun handia duela erakusten digulako.

Juan Pérez Trujillo. Gizarte-hezitzailea. Bizitegi